قاصد پژوهش‌های واقعبینانه
مروری بر وقایع تاریخ پسین افغانستان روشن می سازد که افغان ها همواره به دلیل ناکامی در تفاهم ملی و بین الافغانی با شکست مواجه بوده اند و در نتیجه این کشور جنگ‌زده بیشتر در جنگ های طولانی درگیر بوده است. با تشکیل حکومت سرپرست امارت اسلامی افغانستان یک بار دیگر یک بخش بزرگی از بازیگران سیاست افغانستان از صحنه بیرون شدند و هیچ گونه نقشی در ترتیب امور کشور در حال حاضر ندارند. گمان بر این است که سیاست حذف و ادامه این وضعیت منبعی برای ادامه نابسامانی ها در کشور در آینده نه چندان دور خواهد بود.
با به قدرت رسیدن امارت اسلامی تفکری میان زمامداران امور دیده می شود که نیازی به گفتگو با مخالفین سیاسی امارت اسلامی و یا حداقل شریک ساختن ملت از طریق مشوره روی قضایای مهم ملی را نمی‌بینند. ولی بیشتر سیاسون و ناظران به این باور اند که ادامه چنین وضعیتی باعث افزایش نارضایتی سیاسی و اجتماعی خواهد شد و زمینه را برای مشکلات بیشتر مساعد خواهد ساخت. از این رو، با آغاز مذاکرات و تفاهم بین الافغانی و مصالحه ملی فرصت ریشه کن شدن جنگ در کشور نباید ضایع گردد. مصالحه به معنای این نیز نیست که برخی مقام های فاسد پیشین دوباره به مناصب حکومتی آورده شوند، بلکه به معنای در نظر گرفتن خواست های عام مردم افغانستان و جلوگیری از بروز جنگ و شورش دوباره در کشور از راه مصالحه با مخالفین سیاسی است.
امارت اسلامی افغانستان در حال حاضر زمام امور کشور را در دست دارد و به عنوان یک حکومت مسؤول وظیفه دارد تا در ریشه کن نمودن تهدیدهای متوجه به صلح و ثبات کشور در آینده دور و نزدیک گام واضح بردارد. یکی از عوامل تعامل کنونی جامعه جهانی با حکومت سرپرست طالبان و به رسمیت نشناختن نظام جدید در افغانستان نیز همین قضیه است.
از سوی دیگر، یکی از چالش های کنونی فرار مغزها از کشور نیز است که در کل یک تهدید جدی به پیشرفت و آبادنی کشور محسوب می گردد. یکی از عوامل این وضعیت نیز تهدیدهای احتمالی مواجه به نخبه گان و کارمندان حکومت پیشین است که در صورت آغاز مصالحه ملی امیدواری به آینده کشور بیشتر گردیده و این روند متوقف خواهد شد.
از آنجاییکه در حال حاضر فرصت هایی نیز برای موفق شدن مصالحه ملی وجود دارد، خواست افغان ها از حکومت سرپرست امارت اسلامی این است که فرصت کنونی برای مصالحه ملی نباید ضایع گردد. در حال حاضر جنگ در کشور به پایان رسیده و زمینه را برای تفاهم مسالمت آمیز مساعد نموده است. در کنار این برخی مقام های پیشین در داخل کشور حضور دارند و با شریک ساختن آنان در این روند، شانس موفق شدن این روند بیشتر است.
بنابراین، در حال حاضر نیاز مبرم است که با یک فرمان واضح از سوی رهبری امارت اسلامی روند مصالحه ملی آغاز و دست کم برخی شخصیت های مطرح سیاسی از طریق گفتگو و مذاکره متقاعد شوند تا از مخالفت با نظام جدید دست بردارند. این کار تا حدی زیادی با مشروعیت ملی و بین المللی حکومت جدید و همچنان در کوتاه مدت به اقتصاد افغانستان از طریق تحول مثبت در تعامل جهانیان با حکومت سرپرست در افغانستان کمک خواهد کرد.
پایان
